Fjalët e David Mamet-it janë shumë të thella dhe sjellin në vëmendje një të vërtetë universale rreth krijimtarisë artistike, sidomos në kontekstin e dramës. Ai e lidh audiencën dhe vdekjen si dy mësues të rëndësishëm njëra që flet, tjetra që hesht dhe kjo analogji thekson rëndësinë e reagimit të njerëzve ndaj artit dhe jetës.
Krijuesit, përfshirë shkrimtarët dhe regjisorët, përjetojnë humbje dhe triumfe përmes përballjes me publikun dhe veten. Ai e bën të qartë që artisti nuk mund të mësojë apo të përmirësohet pa pasur këto përvoja të vështira dhe përulëse, duke kuptuar se vlerësimi i vërtetë vjen nga kontakti i drejtpërdrejtë me audiencën, si dhe nga përballja me vdekjen – një fund i pashmangshëm që na mëson për jetën.